Փորձագետների կարծիք. Կիևի՝ Եվրամիությանն ինտեգրվելու ուղին անսասան է
Եվրոպական դիվանագիտության ղեկավար Ջոզեֆ Բարելը հայտարարել է նախօրեին Եվրամիության պլանների մասին՝ կապված ծանր սպառազինության գնման համար Կիևին լրացուցիչ 500 միլիոն եվրո տրամադրելու հետ՝Ուկրաինա ռուսական ներխուժումը հետ մղելու համար։
Բորելը հայտարարել է հաջորդ կանխիկ տրանշի մասին ԵՄ-ի և G7-ի ներկայացուցիչների հանդիպման ժամանակ։ Իսկ G7-ի արտգործնախարարների գագաթնաժողովի ժամանակ Բորելը հստակեցրել է, որ այդ օգնությունը կօգտագործվի Կիևի կողմից տանկեր և հրետանի գնելու համար։
Այսպիսով, Եվրամիության կողմից Ուկրաինային տրամադրվող ֆինանսական աջակցության ընդհանուր ծավալը կհասնի երկու միլիարդ եվրոյի։
Իր հերթին, Ուկրաինայի արտաքին գործերի նախարար Կուլեբան, ով հրավիրված էր G7-ի գագաթնաժողովին, ասելէ, որ Վլադիմիր Պուտինը երկար տարիներ փորձում է հասնել Եվրամիության պառակտմանը՝ Ուկրաինայի հարցի միջոցով։
Ավելի վաղ ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովը կասկած է հայտնել Եվրամիությանն անդամակցելու Ուկրաինայի ցանկության «անվնաս» բնույթի վերաբերյալ։
Մինչ այդ ՄԱԿ-ում ՌԴ մշտական ներկայացուցչի տեղակալ Դմիտրի Պոլյանսկին հայտնել էր, որ Ռուսաստանն այլևս տարբերություն չի տեսնում ԵՄ-ը կամ ՆԱՏՕ-ին Ուկրաինայի անդամակցության միջև։
Սա զգալիորեն հակասում է Մոսկվայի դիրքորոշմանը, որը ուրվագծվել է ռուս-ուկրաինական խաղաղության բանակցությունների փուլերից մեկում, որտեղ քննարկվում էր Ուկրաինայի չեզոք կարգավիճակը։ Այն ժամանակ Ռուսաստանը պաշտոնապես չէր առարկում հարեւան երկրի՝ Եվրամիությանն անդամակցելու ցանկությանը։
Մոսկվայի հռետորաբանության խստացումն առաջին հերթին պայմանավորված է նրանով, որ ավելի վաղ Ռուսաստանի ղեկավարությունը, պաշտոնապես համաձայնելով Ուկրաինայի՝ Եվրամիության անդամ դառնալու իրավունքին, երբեք չէր հավատում, որ դա իսկապես հնարավոր է, և որ Բրյուսելն ինքը անկեղծորեն պատրաստ է իր շարքերն ընդունել Կիևին, կարծում է քաղաքագետ Անդրեյ Նիկուլինը։ Նրա խոսքով, տեղի ունեցած բոլոր իրադարձություններից հետո, կտրուկ մեծացել է Ուկրաինայի՝ ԵՄ մտնելու հավանականությունը, ուստի փոխվել է Ռուսաստանի դիրքորոշումը։
«Այժմ Կրեմլը միանգամայն անկեղծորեն խոստովանում է, որ չի ցանկանում տեսնել Ուկրաինան Եվրամիության կազմում»,- հավելել է նա «Ամերիկայի ձայնի» ռուսական ծառայությանը տված հարցազրույցում։ – Սակայն, ինչպես ցույց է տալիս պրակտիկան, նրանք ամենևին պատրաստ չեն ճանաչել Ուկրաինայի անկախ ինքնիշխան պետություն լինելու իրավունքը։ Սակայն Ռուսաստանը, բացի ռազմականից, այլ իրական լծակ չունի՝ կանխելու Կիևի՝ Եվրամիության հետ ինտեգրման ընթացքը։ Մնում է միայն հայհոյել ու զայրանալ»,- նշում է նա։
Կրեմլն իր բոլոր գործողություններով հետխորհրդային հանրապետությունների՝ Եվրամիություն մտնելու գործընթացը պրագմատիկ, տնտեսական և քաղաքական խնդրից տեղափոխել է բարոյական հարթակ, հայտարարել է Անդրեյ Նիկուլինը։ «Այսպիսով, Մոսկվան դրդեց եվրոպական վերնախավերին էթիկական հարթության վրա դիտարկել Ուկրաինայի, որը տնտեսապես դեռ պատրաստ չէ դրան, ինչպես նաև Վրաստանին և Մոլդովայի՝ ԵՄ ընդունելու հարցը», - պնդում է նա: - Այսպիսով, Բրյուսելը պատասխանատվություն է ստանձնում այն երկրների հանդեպ, որոնց անկախությունը վտանգի տակ է (ռուսական ագրեսիայի պատճառով)։ Բացի այդ, Ուկրաինան այսօր, հանդես է գալիս որպես մի երկիր, որը մարտի դաշտում պայքարում է եվրոպական արժեքների համար, հետեւաբար, արժանի է առաջնահերթ վերաբերմունքի»։
Իհարկե, սա Կրեմլի հերթական ռազմավարական սխալ հաշվարկն է արտաքին քաղաքականության ոլորտում, նշում է քաղաքագետը։
«Մոսկվան, հասկացել է, որ հնարավոր չի լինի օկուպացնել Ուկրաինան, այս պարագայում անհնար է նաեւ Ուկրաինան գոնե մասնակի ռուսամետ դարձնել»։
Մոսկվայի դիրքորոշումը ՆԱՏՕ-ին Ուկրաինայի անդամակցության վերաբերյալ բազմիցս փոխվել է, իր հերթին հիշեցրել է քաղաքագետ Ֆյոդոր Կրաշենիննիկովը։ Նրա կարծիքով՝ Պուտինը պատրաստ էր Ուկրաինան ճանաչել որպես ինքնիշխան պետություն միայն անցյալ տարի հրապարակած հոդվածի շրջանակներում։
«Այսինքն, եթե այն լիներ նախագահի (ՌԴ) ընկալմամբ Ռուսաստանին բարեկամ պետություն, այսինքն՝ Մոսկվային ենթակա »,- պարզաբանում է «Ամերիկայի ձայն»-ի զրուցակիցը։ «Ավելին, Պուտինը դա կաներ միայն որոշակի զիջումների դիմաց, օրինակ՝ Ղրիմը ռուսական ճանաչելով»:
Ինչ վերաբերում է Կրեմլի իբր համաձայնությանը Ուկրաինայի՝ ԵՄ-ին անդամակցելուն, ապա դա հռետորական խնդիր էր, կարծում է քաղաքագետը։ «Այն ժամանակ Կրեմլը ենթադրում էր, ուստի ի՞նչ իմաստ ունի վիճել այս հարցի շուրջ, հատկապես պատերազմի ժամանակ»,- ընդգծեց նա։ «Իրոք, ռազմական գործողությունների առաջին փուլում միանգամայն ակնհայտ էր նման հայեցակարգը`տապալել Զելենսկիին, ստեղծել «ճիշտ» իշխանություն Կիևում, և բոլոր խնդիրներն կվերանան։ Հիմա Մոսկվայում ակնհայտորեն, արդեն հասկացել են, որ հնարավոր չի լինի օկուպացնել Ուկրաինան, կամ այն գոնե ինչ-որ չափով ռուսամետ դարձնել»։
Գործնականում մենք տեսնում ենք ռուսական բանակի կողմից ավելի ու ավելի շատ նոր ուկրաինական տարածքների գրավում, դրանց վրա օկուպացիոն վարչակազմերի ստեղծում և դրանց արագ ինտեգրմանն ուղղված միջոցառումների ընդունում, հայտարարել է Ֆյոդոր Կրաշենիննիկովը։ Բնականաբար, նման գործողությունները չեն ենթադրում հարաբերություններ ուկրաինական պետության հետ, նշում է քաղաքագետը։
Հոդվածը պատրաստվել է Վիկտոր Վլադիմիրովի նյութի հիման վրա
