ԱՄՆ Կոնգրեսում աշխատակազմի ղեկավարի պաշտոնը զբաղեցրած Սթիվեն Մուրը գրեթե երկու տարի է, ինչ Կիևում է՝ Վաշինգտոնում իր ապահով ու բարեկեցիկ կյանքը փոխարինելով Ուկրաինայի մայրաքաղաքի սառը ապաստարանի հետ։
«Նստեցի ինքնաթիռ և հասա Ուկրաինա՝ պատերազմի հինգերորդ օրը։ Գնել եմ հեռադիտակներ, տարբեր տեսակի լապտերներ, բժշկական պարագաներ և նման բաներ։ Դրանք պարզապես խցկեցի չորս ճամպրուկների մեջ ու եկա»,- պատմում է Մուրը:
Հիշում է՝ մինչ փորձում էր մուտք գործել Ուկրաինա, բազմաթիվ մարդկանց երկար հերթեր էին, որոնք ձգտում էին ժամ առաջ հեռանալ երկրից:
Ավելի ուշ՝ Սթիվենը ԱՄՆ-ում ստեղծեց շահույթ չհետապնդող կազմակերպություն՝ Կիևին օգնելու համար, և տեղափոխվեց Ուկրաինայի մայրաքաղաք:
«Սիրում եմ Ուկրաինան։ Ազատությունն ինձ համար կարևոր արժեք է, և տեսնում եմ, որ ուկրաինացիները պայքարում են իրենց ազատության համար»,- ասում է Մուրը՝ պատասխանելով հարցին, թե ինչն է իրեն բերել Ուկրաինա։
Ամերիկացի նախկին պաշտոնյան Կոնգրեսի իր գործընկերներին ժամանակ առ ժամանակ տեղեկացնում է, թե ինչ է կատարվում Ուկրաինայում․ անցած տարվա սեպտեմբերից ի վեր ԱՄՆ օրենսդիր մարմնում ունեցել է մոտ հարյուր հանդիպում:
«Ամերիկան պատրանքի ներքո է, թե իբր ընտրություն ունի՝ մասնակցել, կամ չմասնակցել Եվրոպայում և Մերձավոր Արևելքում ընթացող պատերազմներին: Իրականում, ընտրությունը պետք է լինի հետևյալի մեջ՝ զե՞նք ենք ուղարկում, թե՞ զորք՝ պաշտպանելու ուկրաինացիներին, քանի որ Պուտինը չի պատրաստվում կանգ առնել»,-ասում է Սթիվեն Մուրը։
Նա չի ցանկանում վերադառնալ հայրենիք:
Նույն մտքին է դանիացի Կարեն-Մարի Կրագելունդը, ում խոսքով՝ այժմ Կիևն է իր հայրենի քաղաքը:
Դանիացի կինն ուկրաիներեն է սովորում։ Վարժ տիրապետում է ռուսերենին, բայց ցանկանում է խոսել Ուկրաաինայի պետական լեզվով:
«Եկա այստեղ՝ միանալու տեղեկատվական տեխնոլոգիաների արդյունաբերությանը, և մոտ վեց տարի առաջ սկսեցի իմ սեփական խորհրդատվական գործը: Հաջորդ շաբաթ նշելու եմ այստեղ գտնվելու 17-ամյակը»,- ասում է Կրագելունդը։
Երբ սկսվեց պատերազմը՝ մոտ երկու տարի առաջ, հարկադրված հեռացավ Ուկրաինայի արևմուտք։ Ավելի ուշ՝ աշխատանքի ընդունվեց Նիդեռլանդներում: Մեկ տարի անց, սակայն, որոշեց վերադառնալ Ուկրաինա. «Ինձ արդեն կիսաուկրաինացի եմ զգում։ Կարծում եմ, կարող եմ այստեղ ինչ-որ բաներ փոփել»։
Պատրեազմի մասին խոսելիս՝ այն կոչում է «մեր պատերազմը», և չի թաքցնում իր մեծ ցանկությունը՝ անել հնարավորը Ուկրաինային օգնելու համար։
«Ֆինանսական աջակցությունից բացի, օգնության այլ տեսակ է՝ այստեղ կազմակերպություններին խորհուրդ տալը: Այժմ աշխատում եմ շատ մեծ մի հասարակական կազմակերպության հետ»:
Ե՛վ Մուրը, և՛ Կրագելունդն ասում են, որ թեև ընկերներն ու հարազատները չեն հասկանում իրենց, բայց դադարել են համոզել, թե պետք է հեռանալ Ուկրաինայից: