Իր ծննդյան օրվանից ապաստարանում ապրող փոքրիկը կարող է զբոսանքի դուրս գալ միայն Խարկովի գործարանի բակով: Նա զբոսանքի է դուրս գալիս մանկասայլակով՝ իր մայրիկի և խաղալիք կապույտ նապաստակի հետ:
Նրա մայրը՝ 39-ամյա Օլհա Շևչենկոն, յոթ ամսական հղի էր, երբ բռնկվեց փետրվարի 24-ի պատերազմը: Նույն առավոտյան ուկրաինական Պրուդյանկա գյուղում գտնվող նրա տունը ավերվեց գնդակոծությունից:
«Առավոտյան ժամը հինգին մեզ արթնացրեց ռումբերի ձայնը: Ծայրամասային գնացքները դադարեցրել էին աշխատանքը, ուստի մենք չէինք կարողանում հեռանալ»,- ասել է նա:
Վախենալով, որ ռուսական զորքերը շուտով կհասնեն իր տուն, որը գտնվում էր Խարկովից հյուսիս՝ սահմանից մոտ 20 կմ հեռավորության վրա, նա ի վերջո կարողացավ փախչել հարևանի մեքենայով իր երկու ավագ որդիների՝ 17-ամյա Նիկոլայի և 16-ամյա Անդրիի հետ:
Երբ նրանք հասան Ուկրաինայի երկրորդ քաղաք, նա նորից միացավ իր ամուսնու՝ Եվգենի հետ և առաջարկեց ապաստան գտնել գործարանի տակ գտնվող ապաստարանում:
Անցյալ ամիս նրանց որդիները՝ Նիկոլայը և Անդրեյը մեկնել են Լեհաստան, որտեղ ընկերները նրանց օգնել են կացարան և դպրոց գտնել: Սակայն, ընտանիքի մնացած անդամները դեռ ապաստարանում են:
«Երբ փոքր աղջիկ էի, պապիկիս հարցնում էի, թե ինչի՞ համար է այս ապաստարանը: Այժմ, ունեմ այդ հարցիս պատասխանը», - նշում է նա:
Նրա դուստրը՝ Ժենիան ծնվել է մոտակա ծննդատանը:
«Հաջորդ օրը մենք դուրս գրվեցինք հիվանդանոցից, որպեսզի գանք այստեղ», - հավելել է Օլհան՝ օրորելով իր երեխային:
Քանի որ Խարկովում վերսկսված գնդակոծությունը նրանց համար ավելի ու ավելի վտանգավոր է դարձնում դրսում գտնվելը, ընտանիքը ապաստարանում հարմարանքներ է ստեղծել՝ այնտեղ ապրելու համար:
Այն միացված է էլեկտրացանցին և համալրված է ճաշ պատրաստելու հարմարություններով, սննդամթերքով, գրքերով, խաղալիքներով և նույնիսկ հեռուստացույցով.:
«Մենք, անշուշտ, ձմեռը կանցկացնենք այստեղ, քանի որ գնալու տեղ չունենք», - ասել է Օլհան։ «Չենք պատրաստվում վերադառնալ տուն, քանի որ այն վերակառուցելու համար երկար ժամանակ կպահանջվի»։
Հոդվածը պատրաստվել է Reuters լրատվականի նյութի հիման վրա:
