Հնդկաստանի Գերագույն դատարանը քննարկում է հնդկական հին տաճարում հսկայական գանձի ճակատագիրը, որը վերջերս է բացվել հանրության առաջ: Անձը, որ առաջ է քաշել այս խնդիրը, պնդում է, որ այն պետք է փոխանցվի տեղի նահանգային կառավարությանը:
Սակայն այդ գանձի փայլի խորքում պատմական արքայական կրոնական պաշտամունքն է, ինչպես նաև անվտանգության խնդիրը՝ կապված մշակութային զգայունության հետ:
Ոստիկանի աշխատանքը երբեք այսպիսին չի եղել:
Այս ոստիկանները իրենց զենքը կրում են ավանդական հնդիկ ուխտավորի համազգեստի տակ: Կապույտ շալը հստակորեն վկայում նրանց իրավապահ մարմին ներկայացուցիչ լինելու մասին։
Օր ու գիշեր, լավ զինված՝ նրանք պահպանում են Հնդկաստանի հարավային Կերալա նահանգի Թիրուվանանթափուրամ քաղաքում այս արտասովոր տաճարը:
Տաճարի դամբարանը վերջերս է բացվել՝ դրա կառավարման հետ կապված իրավական քննարկումների արդյունքում: Այնտեղ տասնյակ միլիարդավոր դոլարների ոսկի, անտիկ և թանկարժեք քարերի գանձեր կան: Քչերն են երբևէ տեսել դրանք:
«Բոլորը գիտեին, որ այնտեղ հարստություն կա, բայց ոչ այս չափի», - ասում է Կերալայի գլխավոր նախարար Ումեն Չանդին:
Նա մերժում է առաջարկությունները, որոնք ուղղված են այդ հարստությունը հանրային նպատակներով օգտագործելուն:
«Ավելի ճիշտ կլինի հարստությունը պահել հենց տաճարում: Դա տաճարին է պատկանում», - ասում է Չանդին:
Այլակրոնների մուտքը տաճար արգելված է:
Ներսում Շրի Պադման-աբաս-վամ Աստծո 6 մետր երկարությամբ ոսկյա արձանն է, որի անունով էլ կոչվում է տաճարը: Դա Վիշնուի մեկ այլ անվանումն է, ում հինդուները անվանում են «պահապան»:
Անկախ եղանակից՝ ամեն օր 25 տարի շարունակ Սվամի Դուրգանանդ Սարասվատին տաճար է եկել՝ ուսուցանելու հանրությանը:
Նրա և այլ հավատացյալների համար հարստության պատկանելիությունը քննարկման առարկա չէ:
Տաճարի պատմական կառավարիչներն արքայական Թրավանքոր ընտանիքն է, որը ժամանակին կառավարել է Հնդկաստանի մի մասը:
Եվ նրանց ժառանգորդ Մարթանդա Վարման ասում է, որ հարստությունը պետք է մնա այնտեղ, որտեղ իր նախնիներն այն պահպանել են:
«Թույլ տվեք շարունակվի, ինչ հարկ կա շտապելու: Նրանք փորձում են գտնել ինչ-որ բան և դուրս տանել: Վնաս չկա իրերն իրենց տեղում թողնելուց», - ասում է Վարման:
1750 թվականին Թրավանքոր արքայական ընտանիքը սկզբնապես Աստծուն սահմանելով որպես պաշտոնական ղեկավար և նրան հայտարարելով տաճարի սեփականատեր, իրեն պաշտոնապես հայտարարեց Փադմանաբայի ծառայող:
Որոշ հետազոտողներ կարծում են, որ այդ որոշումը անհետացրեց կրոնի և պետության միջև ջրբաժանը: Կերալայի Պատմական հետազոտությունների խորհրդի փոխնախագահ պրոֆեսոր Փանիքարը կարծում է, որ հանրությունն իրավունք ունի հետազոտել տաճարը՝ անցյալը հասկանալու համար:
«Սա պետության ժառանգությունն է: Այն կրոնական ժառանգություն չէ, այսինքն՝ դրան վերաբերվում եմ որպես աշխարհիկ ժառանգության: Իսկ այդ առումով բոլորը պետք է տեսնեն և գնահատեն այն», - ասում է Փանիքարը:
Սակայն Հնդկաստանի ազգային խորհրդարանում տեղական կառավարությունը ներկայացնող Շաշի Թարուրն ասում է, որ տաճարի հարստության հարցում կառավարությունը պետք է զգույշ գործի:
Թարուրի համաձայն, «երկրում հարյուր հազարավոր տաճարներ, եկեղեցիներ և մզկիթներ կան: Եթե մենք կարծեինք, թե այդ հարստությունները, կամ նույնիսկ դրանց մեկ տոկոսը պատկանում է պետությանը, ապա ինչպիսի՞ նախադեպ ենք ստեղծում այս երկրի մնացած կրոնական հաստատությունների համար»:
Հնդկաստանի իրավական համակարգի յուրահատկությունն այն է, որ այն կարող է աստվածային կերպարը ճանաչել որպես իրավաբանական անձի: Երկրի հարստությունը կառավարելու հարցերը քննարկելիս Գերագույն դատարանը հաշվի է առնում նաև այս և բազմաթիվ այլ գործոններ: