Իսկենդերունի երկաթուղային կայարանում շարված վագոնները բնավ էլ դատարկ չեն: Փետրվարի երկրաշարժի հետևանքով անօթևան մնացած քաղաքի հարյուրավոր բնակիչներ այժմ ապրում են այս նեղ վագոններում:
Նրանց թվում է Սեւիլ Ույգուրը։
«Տուն չունենք, հողին է հավասարվել։ Երեխաների հետ այստեղ ենք պատսպարվել ու այստեղ ենք ապրում… Մեզ սնունդ են բերում, մարդիկ այստեղ քաղցած չեն մնում։ Բայց այստեղ քնելը շատ խնդրահարույց է ու դժվար»,- ասում է նա:
Ույգուրի թոռնուհին հուսահատորեն ցանկանում է վերադառնալ նորմալ կյանքին:
«Եթե մենք կարողանայինք այլ տեղ գնալ, նա կարող էր դպրոց գնալ, բայց մենք չենք կարող, ուստի մնացինք այստեղ: Նրանք, ովքեր գումար ունեն, փախել են, գնացել են այլ քաղաքներ, իսկ նրանց երեխաները դպրոց են գնում։ Բայց մենք չենք կարող դա անել, ուստի մենք մնում ենք այստեղ՝ գնացքում»,- ասում է Սևիլ Ույգուրը:
Քսանյոթ վագոններում մոտ յոթ հարյուր մարդ է ապրում։ Նրանցից 22-ը մահճակալներ ունեն, որոնք արագ վերցրել են առաջին ժամանողները: Մնացած մեքենաները չունեն մահճակալներ, իսկ մարդիկ քնում են ուղիղ աթոռների վրա։
Այստեղ ապրող որոշ մարդիկ ունեն տներ, որոնք դեռ կանգուն են, բայց չափազանց վտանգավոր են ապրելու համար:
«Մեր տունը մի փոքր վնասված է. Եթե իշխանություններն ասեն, որ մենք կարող ենք մեր տանը ապրել, մենք այսօր կգնայինք, սպասում ենք։ Բայց մենք կմնանք այստեղ այնքան ժամանակ, մինչև մեզ կասեն, որ այնտեղ ապրելն ապահով է»,- ասում է երկրաշարժից տուժած Սաֆիյե Քոլագասին:
Վագոնները ավելի տաք և չոր են, քան վրանը։ Բայց կյանքն այստեղ բարդ է և մարդաշատ՝ անձնական տարածքի բացակայությամբ:
Երկրաշարժի հետևանքով ավերված կամ վնասված հարյուր հազարավոր տներով պարզ չէ, թե երբ անօթևան փրկվածները կկարողանան մշտական կացարաններ տեղափոխվել:
